Na zawsze już razem... Proza.

Pamięci Krystyny i Witolda, odeszli....

W gasnącym świetle późnego popołudnia, w sypialni
gęstniał mrok potęgując uczucie smutku i przygnębienia.
Ostatnie promyki zachodzącego słońca, odbijały
się w oczach, które powoli traciły swój blask.
Wierna swojej „ małej Ojczyźnie „ i mężowi ,
córka Śląskiej ziemi z gasnącymi oczyma ,
kończyła swą ziemską wędrówkę.
Słońce zaszło, ale na wysokim niebie, różowa poświata
układała się w szerokie pasy, jakby śmierć miała
przejechać po nich rydwanem aniołów, gdy wyszła
z ciemnego kąta prosto w plamę promieni światła
i podążyła ku wieczności…
………………& #8230;……………&# 8230;…………… 230;.
W innej dzielnicy miasta syn pięknej, podlaskiej ziemi,
cierpiąc wspominał swoją żonę, tęskniąc za jej ciepłym
dotykiem i dobrym słowem. Myśli jego raz jeszcze,
uleciały ku pięknej krainie dzieciństwa i młodości,
gdzie łagodny wiatr wyśpiewywał w liściach drzew
melancholijną pieśń , zlewając się w jedną melodię
z szumiącą rzeczką, gdzie różowymi i żółtymi kwiatami
ubrana była łąka, gdzie nawet w smutne dni deszczowe
owinięte w mgły i chmury, wszystko miało swoje piękno,
mieniąc się pod wieczór symfonią złota i szkarłatu,
gdy ogród był zalany niebieskim światłem, a powietrze
pachniało kwitnącymi bzami i maciejką…
Łzy popłynęły po lodowatym policzku, oczy pociemniały,
w kącie czaiły się cienie przeszłości, świtało,
gdy podążył za swoją żoną w wieczność…
………………& #8230;……………&# 8230;…………… 230;……..
WIECZNY ODPOCZYNEK RACZ IM OBOJGU
DAĆ PANIE…

Ona odeszła w dniu święta Dnia Matki, On dwa dni później.... NIEZBADANE SĄ WYROKI BOSKIE...

autor

Tessa50

Napisany: 2010-06-07 Dodano: 2010-06-07 21:45:17

Ten wiersz przeczytano 608 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie