Nad drewnianym stołem

Przy drewnianym stole,bruzd i szlaków swego bólu,
siedzimy naprzeciw,patrząc sobie w oczy.Nic nie mówimy.
Po stole skaczą łzy,co zabijały kiedyś serca nasze,
i te,co rtaniły policzki,co wiarę w Boga odbierały.
Majaczą wspomnienia,te puste chwile,cierniem przybrane,
błagania o łyk natchnienia,bolące pytania.
Mój park i Twoje loże wśród muzyki,
zawsze w mroku,wśród nicości przemijania,z ustami suchymi.
Nasze gwożdzie przerdzewiałe,co wbijane przez ludzi,
nie pozwoliły wstać z popiołów umierających uczuć.
Po stole majaczą,a my nie mówimy nic,
po policzkach tylko płyną,te wyczekane łzy.
Wokół niebo pełne gwiazd,one nie mówią ani słowa,
milczą i patrzą tylko,wiedzą,co tańczy na stole.
Wiedzą,co między spojrzeniami,
i milczą.Cisza teraz jest naszym pokarmem.
Stoi Gutek z boku,jest Rysiek,Rubika orkiestra w zamarciu,legioiny wielkich i małych,
milczą wszyscy,ciszy spojrzeń słuchają zapłakanych.
Drzewa nie szumią,zwierzęta się zatrzymały,
wszyscy i wszystko wokół w zasłuchaniu.
Stół podskakuje od bólu,my zalewamy się łzami,
już dobrze Skarbie!Jesteśmy uratowani.
Dosyć razów od losu,dosyć łamania kołem przeznaczenia,
płaczmy liśćmi jesieni,płaczmy sokiem grejpfrutowym,płaczmy zimnym deszczem.
A stół w tle,pod nami,nigdy nie zmażemy jego obrazu,
milczy słońce,milczy trawa,karuzela w parku.
Ból ten zawsze,jak kartka na imieniny,
powróci w wspomnieniach,choć tylko na chwilę.
Milczą wody,milczą ptaki,
milczą Anioły,ulice i kwiaty.
Lecz ból to tylko zaduma,przedsmak miłości,
gdy hasa po stole,a w sercach lepka słodycz.
Dosyć słów.Podaj rękę,wstańmy od stołu,
chodżmy w gwiazdy,pomilcz świecie...wracamy do domu.

autor

rebel

Napisany: 2006-11-24 Dodano: 2006-11-24 11:13:37

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie