Nad przepaścią

stoje nad przepaścią
nie boje się
wiem gdzie jestem
przywiodła mnie tu myśl nieznośna
w swej trafności nie do zniesienia

życie dymem kurtyny teatralnej zasnute
przywiodło mnie tutaj
na koniec świata
gdzie nie wschodzi słońce
gdzie kropla deszczu nie upadła od wieków

stoje tutaj mgłą spowita
wybrałam to miejsce
stworzyłam je
dałam mu serce rozum i dusze
ono rozumie tylko mnie

tak, to ja Cię stworzyłam
obdarzyłam wspaniałością
rozumem i cnotą
dałam Ci imię człowiecze
dałam swoją miłość niespełnioną

w oddali słychać krzyk
to nas wołają ciemni ludzie
w mroku błądzą przez smutny las
tutaj bezpieczność wrodzona
w końcu stoimy nad przepaścią...

autor

meloandra

Dodano: 2007-03-19 20:40:09

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie