Nad Taborem

Ładny zimowy pejzaż z rzeką jak płynące życie z
tęsknotą w tle.

każdy zasługuje na miłość, ale są i tacy, których
skazano(?) na wieczną tęsknotę. Czy musi tak być?
Próbujesz o nich napisać, czuję to..

Pięknie i bardzo nastrojowo. Bardzo poodba mi się
oryginalność i delikatność.

dzięki za wycieczkę do Taboru, gdyż nie miałem okazji
tam być...pozdrawiam

Spojrzałam na datę powstania utworu i wiem --- o tej
porze jest smutno i żle. Dobrze, że jeszcze są
marzenia.... tak znane w poezji...

Chłodno i trochę smutno. Dobrze że mamy teraz lato.

Smutno i zimno nad Taborem, a wina peela, gdyż samemu
się na spacer nie wychodzi, można przynajmniej w
wierszu we dwoje się wybrać.

Samotność, tęsknota... piękny wiersz.

...miłość ciepła, ukochana rwąca jak rzeka, porywająca
i pełna tęsknot... ukryta gdzieś w sercu... delikatna
jak puch śniegu...

Samotny marzyciel nad brzegiem Taboru... A dzieci i
kaczki pełne radości.

Często się pisze to... co boli..+pozdrawiam

jako mała dziewczynka bywałam na koloniach w Rymanowie
i pewnie kąpałam się w Taborze, ale pamiętam jak przez
mgłę (kolegę fajnego pamiętam :)

pięknie opisane miejsce i nastrój samotności
-pozdrawiam

A ja... lubię pobyć czasem sama ze swymi myślami...ale
czy mogę...jeśli Ktoś obok też tak lubi? Pozdrawiam.

hmm.. twoje wiersze cechuje delikatność.Nie narzucasz
czytelnikowi swoich emocji , tylko je lekko
zaznaczasz..