NADZIEJA

Skutecznie niszczyłam ją co dnia
Faszerowałam smutkiem i żalem
Uczyłam się istnieć bez niej
Traktowałam ją jak zbędny balast
Nie pozwalałam żyć własnym życiem
W końcu porzuciłam ją
Dałam komuś spotkanemu na drodze w prezencie
Jednak i on nie umiał nad nią zapanować
Pewnego dnia wróciła sama
Nie pytając o zdanie zamieszkała w mym sercu
Obudziła miłość
Karmiła złudzenia
Dodawała otuchy
Podnosiła z dna i nadawała wszystkiemu sęs
Okrutna nadzieja

Dlaczego chociaż nad nią nie można zapanować?

autor

inna

Dodano: 2004-10-07 17:42:18

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie