Nadzieja-moje sacrum

o szukaniu sensu życia...

Ma dusza nigdy już więcej nad sobą
łzy strapienia z bólem nie uroni
gdy szaty cierpienia przyjdzie
jej znowu przywdziewać.
Bo życie najlepszym nauczycielem
człowieka najcześciej bywa-
cały czas w myślach powtarzasz z żałoscią.


Nadzieja kona ostatnia
zaś pierwsza podczas chwil zwątpienia
w umyśle się rodzi.
Jak ptak wyzwolony który gniazda wcale nie szuka
tylko błękit nieba go zadowala,
który w powietrzu dopiero się rodzi
i dźwiek wiatru w piórach
najpiekniejszą muzyką dla niego się staje,
jak hymn wolności codziennie w głowie mu cicho nuci.


Swego miejsca na planecie jego bystre oczy
z góry wypatrują ,pomyślnych wiatrów czekający.
I jemu samotne loty tęsknotą za miłością przeszły,
tak i w umysłach ludzkich zajmuję rolę wybawczą
często swe pragnienia w jego silę zawierzają
widząc w nim wybawcę ostatniego.


Jak wznieść się z tego pagórka niskiego
gdy jej brak i siła na egzytencję najprostszą
gdzieś uleciała bardzo wysoko
poza zasięg ludzkiego rozumowania.
Po co się wznosić ponad wszystkich
skoro i tak kiedyś trzeba opaść
w natłok ludzkiej zawiści
i do swoich błędów się przyznawszy
zostać podeptanym przez ludzi,
kiedyś Tobie stucznie życzliwych
dopiero teraz sobie sprawę z tego zdając.


Jeśli w końcu w miłość się zapadnie
jak w chorobę nieuleczalną dla lekarza każdego
w końcu w poszukiwaniach bliskości nagle ustajesz
i nadzieji za naukę tym razem dziękujesz
i kurs we dwoje na tym burzliwym oceanie
z pewnością siebie obierasz.

autor

Krystek-poeta

Napisany: 2009-07-22 Dodano: 2010-04-04 09:57:05

Ten wiersz przeczytano 758 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie