Nagrobek

Lucciola, Lucciola, Lucciola Ktoś woła, woła mnie poprzez wiatr Maanam

Intuicja końca.. jakby testament.. "Ja to ktoś inny.."

Nagrobek

Ścigam się sam ze sobą, nie z nikim
by tron zająć przed nikim
Coś mnie pcha, ocenę mam w sobie
Sam jestem tym, którego chcę dogonić
I w oparciu o przeczute, nigdy nie widziane
Kontynuuję jeśli się doń zbliżyłem
A do czego, nie wiem, ale jest gdzieś
przystań która czeka i głos który woła
Kiedy tam dotrę to się zatrzymam
i niczego już nie zrobię

Na razie, na koszt tego przeczucia
na koszt tego drugiego oceniam siebie
Tego, który wie więcej i mnie prowadzi
Osiadł już tam dokąd zdążam
Tylko on może mi powiedzieć
bez słów, bez oczu, że trochę jestem mu bliższy
Jego skala wartości jest przekładana do życia
do obrazów co mają mieć sens
Co jak ćmy się obijają o lampę

Zmrużenie oczu i doświadczenie głosu w sobie
Potwierdzenie- to jest dobre -to nie ja
chcę tam dojść i zamieszkać w tym
przybić okrętem mych kości i myśli
i starań.. i tak się zbiera
ten cały chaos w sens
bo raj woła z za siódmej góry
moje mieszkanie, kamień nagrobny
Który czeka i ja tam już czekam
jak w świątyni pompującej żywotny sok
do myśli roślin, zwierząt i miast
w oddechu pustki morza i lwa
I tylko we śnie, bez wiedzy
pozwalając się prowadzić
można tam dotrzeć

autor

Belamonte

Dodano: 2009-11-26 17:07:34

Ten wiersz przeczytano 1048 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie