Najkrótszy listopad

Najkrotszy listopad,
twardy jak skala,
taki niepozorny pelen wrazen bezistotnych,
tlum milosci w mym sercu w ten wieczor,
gdy my tanczymy wsrod pozolklych lisci,
one tak...
razem na drzewie sie starzeja,
tak pieknie spadaja,
umieraja jak umrzec sie najpiekniekniej da,
a my jak zaczarowani bylismy w ten najkrotszy listopad,
mielismy przed oczami nasza starosc,
czy tak wspaniala, wspolna, piekna?
Nie, jak sie potem okazalo,
ja sama teraz juz kraze,
wiruja wsrod lysych,
wiejacych pustka,
suchych drzew.
Co wydaja sie kipiec dojrzaloscia,
co ma wor doswiadczen bolu,
jak ja i znow jak ja choc juz nie jak my...
z oka mala lza wyskoczyla,
na tyle madra ze postanowila by bolu bylo troche mniej..
A ja w tym zszarzalym sniegu zastanawiam sie czy w wiosne bedzie me serce sie budzilo, czy ja rozkwitne z milosci jak te poczki skromne,
to sie rozwinie z malej gawedki o kinie, filmie i tancu, tancu milosci... powazniejsze...
Wiosno przychodz, przychodz, jak ukochany... prosze...

autor

truskaweczka1

Dodano: 2007-10-19 20:25:14

Ten wiersz przeczytano 502 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie