Naj/pierwsza

to twój kotek w awatarze
czytam twoje wersy i znów marzę

a kto zna? Całe życie się uczymy i do końca popełniamy
błędy. Pozdrówka :)

rozbrajająca puenta :))

piękny, bardzo prawdziwy, poruszający wiersz; brawo
:-)

Fotograf nie był psychologiem.
Uchwycił szczęście tu i teraz.
Pozdrawiam

Dobry wiersz, z nostalgią w tle
i pamiątką po wielkiej miłości,
pozdrawiam serdecznie:)

Ciekawa refleksja.

re:krzemance
Masz rację Aniu, dziękuję za korektę, ale pisałam ten
tekst na szybkiego, dopóki mi coś świtało i nie
sprawdziłam dokładnie, co skleciłam.
Dawniej na zdjęciach, wychodziło się poważniej niż się
wyglądało, teraz jest odwrotnie, więc można się
pomylić.

Ładnie, ale z nutka smutku.Miłego
wieczoru:)

Ciekawie o pierwszej miłości, a najbardziej w
końcówce. Czyżbyście wyglądali na tych zdjęciach jak
para doswiadczonych staruszków? Skoro nie widać "że
nie znacie życia", to znaczy że wyglądacie na
znających życie:) Czy w przedostatnim wersie nie miało
być w l mn "chyba kiepskie zdjęcia robił"? Miłego
wieczoru.

fotograf uwiecznił powierzchowność,,,pozdrawiam :)

widać ten fotograf życie wykadrował
i sobie na pamiątkę schował.
Pozdrawiam serdecznie

Fotografia jest chwilą uchwyconego kadru, to co jest w
nas, jest tylko nam znane, nie zawsze tamta wspólna
fotografia, musi być odzwierciedleniem tego, co los
napisze. Pozdrawiam Cię Koncha serdecznie:-)

To jest własnie to, nikt nie da nam nigdy gwarancji,
że po latach będziemy mieli wspólną fotografię, dwojga
szczęśliwych dojrzałych ludzi. Bardzo ładny wiersz.
Serdeczności.

Smutna refleksja. Samo życie.
Pozdrawiam