Namiętność to... część druga

Kiedy zaprosiła go do siebie,
odrzuciła pozory niewinnej wizyty.
Na powitanie wspięła się na palce,
zarzucając ręce na szyję,
przywierając całą sobą, ustami do ust.

Marzył o tym, odkąd wszedł.
Całował ze zmysłowym żarem.
Krew zakipiała w żyłach, mógłby
upajać się tymi pocałunkami
całą wieczność.

Ona, gdy patrzył w jej oczy miała wrażenie,
że mogłaby dać mu wszystko,
czego tylko pragnął. W jej pocałunkach,
nie była tylko namiętność, ale i nadzieja,
obietnica ufnego oddania.

W ramionach jego czuła się, jakby była
dla niego najważniejszą i najwspanialszą
istotą na świecie. Zapragnęła, by te
cudowne chwile trwały i powtarzały się bez końca,
wypełniając jej życie.

Szczęście było tak wyczuwalne,
jak pulsujące migotanie skrzydeł motyla,
nad upatrzonym kwiatem.
Za oknem migotały srebrzyste,
uśmiechnięte gwiazdy.

Gnane wiatrem chmurki przesłaniały
tarczę księżyca, niczym przepowiednia,
że w czarę szczęścia mogą wsączyć się
kropelki goryczy.
Tessa50

Decyzje, które podejmujemy, przesadzają o tym,
jakie mamy życie – Sergio Banbaren.

autor

Tessa50

Napisany: 2020-09-13 Dodano: 2020-10-13 15:21:28

Ten wiersz przeczytano 1160 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie