Napięte usta

Tęcza zaświeciła już swoją szarością
A twoje oczy nadal kaleczą mnie ciszą
Już brzask na horyzoncie rozświetla się magią
A ty mówisz do mnie kwiatem milczenia

Deszcz spija swe ostatnie krople
I ja spijam twoje oczy
I tylko twe usta napięte jak cięciwa
Kreślą słowa na moich wargach

W nocy można leżeć płaszczyzną przy płaszczyźnie
Można spinać się płaszczyznami
Narodzić nową płaszczyznę
Nazwać ją…

Jednak wciąż można ciszą witać się co dnia
Wciąż karmić się ciszą
Oddychać i dławić się ciszą
Myśleć mówić i krzyczeć…

Już świt zaświecił rosą na trawach
A Twoje palce ciszą kreślą okręgi
Bo miłość to tylko dwojga samotność
Niezręczne mijanie się co dnia

Miłość to mijanie się kropel
Można przejść przestrzenią obok siebie
Lecz nie zespoli się czasoprzestrzeni…


Z cyklu: Witam cię ciszą

autor

Szymon22rzesz

Dodano: 2006-12-11 15:12:36

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie