Napisane nieistnienie.

On zabijał własną miłość.
Wydzierając swoje zgniłe serce.
Obłędem zaszył się w ironiach,
Rozmytych w szkalnych oczach.

On rozmawiał z własną duszą,
Która mordowała jego marzenia.
Ciemności choły składał,
Zanurzając się w złocie gwiazd.

On przechodził cieżkie próby.
Odrywając po kawałku swą wiarę od słów.
W chłodnym wietrze nasycając,
Tchnieniem gniewnych rąk.

On znikał z każdą chwilą.
Stając się cieniem, wśród ulicznych lamp.
Aż pewnego dnia o świcie,
Jego imię uwieczniono na grobowej płycie.

...gdyby tylko potrafił poradzić sobie z samym sobą.

autor

autre

Dodano: 2006-09-13 18:51:40

Ten wiersz przeczytano 360 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie