Naprzeciw

Naprzeciw siebie dziś stoją.
Poniżona męska duma i stanowcze damskie „nie”.
Duma nakazuje czekać, nie podawać dłoni.
W czym to pomaga?
W utrzymywaniu dystansu do ludzi.
Pomaga zostać dalej w samotnej utopi własnych myśli.
Co zyskuje damskie stanowcze „nie”?
Niewiele, co najwyżej spokój na pewien czas.
Bo to przecież duma, a nie stanowcze słowa powstrzymują przed pojednaniem.
Więc to owe damskie słowo jest z góry skazane na pierwszy gest.
Więc on cierpi czekając, ona układa słowa przeprosin i co powie przy najbliższym spotkaniu.
Pytanie czy on będzie chciał słuchać.
Czy jego męskie „ja” nie upadło tak nisko, że pojednanie jest niemożliwe.
Czas pokaże.
Jak zawsze to czas będzie arbitrem w kolejnym sporze.
Więc to nie my stoimy naprzeciw siebie.
To ten wredny czas stoi naprzeciw nam.
Bo on doprowadził do tego, co mamy dzisiaj.
Czyli do zimnej rozmowy, co jakiś czas i do litrów wylanych łez.
Zabijmy czas, a znów będziemy razem tylko dla siebie.
Wyrok.
Czas skazany na zapomnienie, samotność i cofnięcie.
Wyrok jest prawomocny.
Wykonać.

Jakub Wiktor Lewandowski Słupno 26.02.2007

autor

art=sic

Napisany: 2007-02-26 Dodano: 2007-03-27 00:13:48

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie