Nareszcie

Proszę o komentarze. Pozdrawiam

Nauczyłam się zapomnienia, wiem jak
pozamykać dłonie, odejść.
Mam swoją piwnicę, w której stary pająk
nastawia sieć, czekamy.
Nie odżywiamy się wspomnieniami,
magia tkwi w oczach, korzystamy z prawa
do milczenia jak z adwokata.

Zakopałam siebie głęboko, bez możliwości.
Jeszcze mam imię.
Podobno siła idzie z głębi.
Rozbieram mur, cegła po cegle,
zimno dopieszcza, paznokcie nie czują bólu.
Żarówka ostatni raz uderzyła w oczy.
Zbieram ciemność.

Połknięta noc już nie jest czarodziejską kulą.

autor

mimoza

Napisany: 2007-03-06 Dodano: 2007-06-03 20:48:44

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie