Nasza komoda

nienawidze Cię

Na starej komodzie porcelanowa lalka
Zaraz obok niej stare lustro,
Porcelana biała i gładka,
W zabytkowym lustrze ciemno i pusto.

Oczy lalki koloru młodej trawy,
Brzegi lustra epoką poszczerbione,
Szept czasu ledwie dosłyszalny,
Nasze wspomnienia dobrze zakurzone.

Na starej komodzie nie ma naszych fotografii,
Przecież nigdy ich nie robiliśmy,
Wyrzućmy puste ramki,
Porcelanowo-lustrzane zmysły już straciliśmy.

Pościerajmy kurz z naszych wspomnień,
Potrzaskajmy lustro przykrych chwil,
Z porcelany ułóżmy świat naszych pragnień,
Skróćmy pasmo dzielących nas mil.

:*

autor

Tolka

Napisany: 2006-08-13 Dodano: 2006-09-07 21:28:43

Ten wiersz przeczytano 304 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie