Nasza wspólna gwiazda...

Piotrowi

W ciszy lekko zagłębiam swoje białe dłonie
i szukam sensu cierpienia
co jasno we mnie płonie

szukając źródła głosu

by wypowiedzieć ukryty sens drogi
schowany ból co płacze we mnie
i serce drżące z trwogi

Twojego serca

boję się o Ciebie jak o kwiat kwitnący zimą
co przysypany lekką czapką śniegu
pokornie płatki swoje zwinął

i usnął

snem wiecznym jak śmiercią zmorzony
zatrzymany w martwym bezruchu
nie podnosi listków skulonych

zbolały

z braku miłości co zwykła otulać go czule
a teraz odeszła daleko
więc ja Cię do serca przytulę

tak mocno

że stopnieją lody
rozwiniesz się ufny jak tęcza
gdy iskierką swobody

zapłonie Twe serce

a teraz zaśnij spokojnie
wtulony w barwną ciszę nocy
a we śnie pomyśl raz o mnie

skulonej przy Twoim boku

a ja Twe sny wyprostuję
aniołem będę i wróżką
każdy Twój dzień zbuduję

ze światła

naszej wspólnej gwiazdy

nowa rozwija się droga u stóp Twoich ma swoje źródło odważ się nią podążyć zaufaj i nie bój sie kochać

autor

julie_king

Napisany: 2007-05-06 Dodano: 2007-05-06 22:58:52

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie