Nasze istnienie
gdyby milczenie wypowiedziało
bo słów znanych tyle
a przemilczenie
jak hostii podniesienie
wznosi światło z promieni
krwawiącego serca
na te słowa z ust bożych
spisanych w piśmie
umysły światłe ucichły
w monstrancji złączone
komunią ostatniej wieczerzy
nasz wspólny stół
paciorki pacierzy
w ciszy zbawienia
zamilkną
czarna noc kosmicznej nieskończoności
marnością...
ziemskie wojny
ludzkości nienawiści
nie miną przemilczeniem
tyle mieliśmy do powiedzenia
lecz czy ziarno zasiane
dobra i miłości
wzrastało pięknem
czy chwastem niszczyło prawdę
rozliczy nas rozgrzeszenie
w obliczu śmierci
autor
NiebieskaDama
Dodano: 2011-08-23 08:01:02
Ten wiersz przeczytano 326 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Witaj NiebieskaDamo:) Nie mogłabym przejść obojętnie
wobec Twojego wiersza. Tyle w nim niepokoju, pytań w
zasadzie retorycznych. To wszystko czyni ten wiersz
wyjątkowym:) Ostatnie dwa wersy - chylę czoło:)
Pozdrawiam niezwykle serdecznie.
bardzo ciekawe i głębokie medytacje - zamyśliłem się
Smutny ten wiersz, dlaczego trzeba płacić za
szczęście? Szcześciem trzeba się cieszyć.
Milczenie mówi ludzie nie słyszą