Natchnienie

Żyję teraz we własnym świecie
A wy nic o nim nie wiecie
I cokolwiek teraz powiecie
Jak karta papieru się zgniecie

Nie przebiją się wasze słowa
Nie zrozumie ich moja głowa
Wszystkie one się tylko odbiją
I w czeluściach bezkresu zginą

Odbiją się od mojej skorupy
I padną martwe – trupy
Od skorupy wokół mnie się znajdującej
Twardej, niewzruszonej, nieprzepuszczającej

Umysł tworzy a ręką opisuje
W takim stanie się znajduję
Postawcie się w moim położeniu –
Człowieka tworzącego w natchnieniu.

autor

Przemęczony życiem

Dodano: 2006-09-21 05:53:59

Ten wiersz przeczytano 864 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie