Nauka chodzenia

Jeszcze nie zrobiłem pierwszego kroku,
a już leżę i łzy płyną po czerwonych policzkach.
Bez końca tłukę małymi piąstkami w ziemię.
Gdzieś na drugim końcu świata ktoś odpowiada.
Kopie w szafkę dziecięcym alfabetem morsa.
Tak sobie rozmawiamy, bo on mnie rozumie.

Matka podnosi mnie i stawia na krzywe nóżki.
Trzy buziaki i znów w drogę ku przeznaczeniu.
Wytrwale przed siebie, bo jestem jej bohaterem.
Do upragnionego końca pokoju u kresu życia,
w którym trzeba chodzić, by gdzieś nie zasnąć.
By nie przespać jakże ciekawego zakończenia.

autor

nikt

Napisany: 2008-02-11 Dodano: 2008-02-11 16:28:37

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie