Nawałnica

Pędzą obłoki ciemne, czarne i nieprzyjemne,
cios błyskawicy rozdziera niebo.
Wiatr przybiera na sile, wtem robi się niemile,
burzowy grom świat sponiewierał tęgo.

Trzaski, błyski, ulewa, kłaniają się w pas drzewa,
wokół zerwane latają liście.
Kładą się nisko trawy, nie chcą takiej zabawy,
gdy lodowy śrut soki z nich ciśnie.

Wszędzie wokół już siwo, wtem pędzi jakieś dziwo,
kręci się, obraca wokół siebie.
To co na ziemi było, nagle jakby ożyło
i teraz chmarą szybuje po niebie.

Nad stodołą wiruje, już jej strzechy brakuje.
Po podwórcu kręci na kształt młyna,
niszczy czego się dotknie, straszy dziurą po oknie.
Jakieś diabelskie harce wyczynia.

Bąk straszliwy wszystko rwie, latać drzewa uczyć chce,
wokół fruwają całe konary.
porwał księdzu sutannę, za nią z plastiku wannę,
jakiś dach leci, toż to są czary.

Sypie tumanem piasku, powietrze pełne wrzasku,
ryczy niczym jerychońska trąba.
Lecą z nieba przedmioty, będą z tego kłopoty.
Huk jakby wybuchła wielka bomba.

Wszystko razem zmieszane, wali w ziemię taranem.
Rozpadła się wnet straszna potwora.
Leżą szczątki wanienki i strzęp księdza sukienki,
w błoto wszystko wcisnęła ta zmora.

Rozwiewają się chmury, gdzieś odpłynął kłąb bury
chociaż jeszcze niebo płacze deszczem
to nad pobojowiskiem - w żalu za straty wszystkie,
skruszona aura rozpięła tęczę.

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2020-05-19 Dodano: 2020-05-19 10:05:01

Ten wiersz przeczytano 1002 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie