Nawiedzać umierających

taki nasz obowiązek ...

Gdy byłem kapelanem, odwiedzałem ludzi w szpitalach,
chorych umierających i grzebałem tych co odeszli od
nas na spoczynek. Niby łatwo ale po dniu odwiedzania
czułem się jakbym popracował w kopalni węgla. Może
byłoby łatwiej....bo potem przychodzą refleksie i
troski o tych co pozostali z nami dalej. Jak im
poradzić, pomóc, podnieść na duchu etp. Szczere
zobrazowanie uczuć. Pozdrawiam serdecznie i rozumię.

Bezradność lekarza( pielęgniarki), gdy już pomóc nie
można, a pomaganie ma się przecież we krwi. A potem
jeszcze trzeba wrócić do codzienności...Gdzie jest
złoty środek wrażliwości... każdy testuje na sobie.

To przykry obowiązek, rozumiem wewnętrzny nakaz.

choroba i strach....słabośc i opieka...a kiedy czas
dobiega swieca gasnie - smierc....i powracamy do
punktu wyjscia...pozdrawiam...

..kazdy ma taki swój dzien......

Źle, jeśli dopiero po śmierci chorego i jego pogrzebie
uświadomimy sobie,że trwanie przy nim w jego chorobie
i ostatniej drodze potraktowaliśmy wyłącznie jako
obowiązek.Wtedy przychodzą często wyrzuty sumienia,że
mogliśmy dać więcej.

Jesteś bardzo wrażliwą osobą pisząc taki piękny
wiersz.

W takich sytuacjach człowiek rozdarty; może to
bezradność, świadomość nieuchronności? Poruszający
wiersz, skłania do zadumy, wartej na długo przed...
Pozdrawiam.

jest nam żle z myślą o śmierci a przecież życie od
narodzin jest powolnym umieraniem...pozdrawiam

Musisz być bardzo wrażliwą osobą, ból minie, a Ty
dałaś komuś siebie w ostatnie dni.

Taka jest kolej rzeczy, rodzimy się, żyjemy i
umieramy, grzebanie zmarłych jest obowiązkiem
wynikającym z człowieczeństwa.

Świat goni za pięknem, młodością, nieskrępowaną
miłością. Odrzuca co smutne, stare, niewygodne ze
złością.