Nawiedzony Gwiazdą

Ujrzałem Gwiazdę
i wiem - ona jest.
Wysoka, jasna
- prawie samotna.
Mówi mi o mocy
którą w sobie mam
by bez rękawic
poskromić paszczę lwa.
Burze daleko...
w szklance wody.
W akwarium skorpion.
Przede mną jednak
jest Świat
- stroi wieńcem
marzenia
i nadzieje marne
odmienia w wiarę
- w Siebie i Jego.
Dzieckiem będąc Płomieni
zbyt długo w cieniu
chowałem się.
Teraz zabiorę ich
prowadząc z pochodnią
własne zastępy.
Fioletowa Pani
dała mi znak
skinęła pozwoleniem
- nie bój się, idź!
Wybawią Cię perły
nawet na dnie.
Komplet kielichów
w rodzinnych stronach
wzniesiesz nieraz
jeszcze.
A najśmielsze pragnienia
będą prowadzić, dodawać sił
jak ogień w żyłach
i jak kwiaty wiosny.
Obejmiesz więcej
niż śmiałeś wierzyć
a tamten rycerz obłędny
niech już odejdzie.
Królowo
w złocistej balii
przyjdzie mi opuścić Cię
może. Bądź, kiedy wrócę
bo dziś Ziemia mi daleko
i za ostatni grosz
Rozpoczynam
wędrówkę Chmurnika.

autor

Wiwern

Napisany: 2011-09-16 Dodano: 2011-09-17 00:02:15

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Toniczny Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie