Nefryty

Na szyi młodej Chinki
rozdzwonił się sznur nefrytów
jak kościelne dzwony
Otworzyła swe skośne oczy
i próbuje prosto patrzeć na świat

Powiedzcie jej że nic już nie pomoże
ludzie się zmieniają
parabolą życia płyniemy
aby dotrzeć do linii ciągłej
gdzieś daleko stąd

Czerwone kimono – niby splamione
krwią otacza jej ponętne ciało
Czarne jak noc włosy
spływają po spragnionych objęć
ramionach

Po co jej sztuka parzenia herbaty
skoro nie ma jej komu nalać
do dzwoniącej ciszą
chińskiej porcelany

Plac Niebiańskiego Spokoju
jest najgłośniejszym miejscem
chodzi tam na spacery
aby dowiedzieć się czegoś
o swoich przodkach

Jest piękna w tym czerwonym
kimonie i z nefrytami dookoła
szyi – ale i tak
nikt tego nie widzi

Kupiła na bazarze malutkie
filiżanki
Wyciągnie z zakurzonego kuferka
stare szmaciane laleczki
i pobawi się z nimi w podwieczorek

Urządzi małe przyjęcie
na które przyjdą tylko one

Skośne oczka znów zapłaczą
nikt ich nie ujrzy
mimo iż mógłby ją pocieszyć

w złości zerwie swe nefryty
i znów zacznie nawlekać
tworząc historię o dynastii samotności

Swym żalem zbuduje kolejny
Chiński Mur
Tym razem mocniejszy, dłuższy
i trudniejszy do przebicia

W słomianym kapeluszu
zwiedzi następne wielkie ogrody
Znowu zapłacze nad swym życiem
Pośród maleńkich kwiatków
które mimo swej skromności
są widziane przez wszystkich

Chciałaby stać się jednym z nich.....

autor

Basia//

Dodano: 2007-11-06 01:56:22

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie