niby..

władam słowem
wypływa umazane
czerwoną farbą

czasem ...
niebieskim atramentem
w morzu liter
rzadko czarnym
tuszem

a czasem słowa ..
pachną i zakwitają
polnymi kwiatami
zanurzam w nich głowę

zostaje tylko pyłek
na przybrudzonym nosie
a we włosach woń lata

czasem ...
jak rzeka umykają
wartkim nurtem by
kiedy indziej ..
wyrwane z szuwarów

ostrymi kantami traw
rozkrwawić serce
lub zbrązowiałymi pałkami
tataraków przypomnieć
ukryte głęboko wspomnienie

ale ...
najbardziej je kocham

kiedy ścielą się przede mną
urodzajnym złotym łanem
idę wtedy wśród kłosów
i czerwonych maków
głaszczę je i śmieję się radośnie

i jeszcze
mocniej kocham

gdy wkładam je pod poduszką,
wtedy szepczą do mnie
zdradzając najskrytsze sekrety
a ja nucę ich słowa
ogrzewam oddechem

emanują ciepłem
i wtedy nie pojmuję
jak można traktować je
jak dmuchawce

choć czasem ...
myślę sobie niech lecą

wysoko z wiatrem
taki ich los

niech lecą ...

składam zapisaną kartkę

autor

Zamyślona7

Napisany: 2019-07-28 Dodano: 2019-07-28 21:19:27

Ten wiersz przeczytano 1024 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie