Nić

Przez wieczność błądzę po labiryncie
Który sny szalone zbudowały.
Lecz z niego nie ma wyjścia dla mnie,
Obudzić się nie jest mi pisane.

Mój los Mojry przeklęte uplotły,
Ich śmiech w uszach pulsuje straszny
Zmysły oszalałe z nicości.
Pragnę poczuć choćby jeden dźwięk.

Oczy niegdyś barwami karmione
Zatopione teraz w jej czerni
Głos co wiersze szeptał do Twych uszu
Teraz na krzyk zdobyć się nie może.

Nie wiem już wcale czy to ja jestem,
Czy zwierciadło przede mną stojące
W myślach szalonych, na dnie leży
O Tobie wspomnienie. O nadziei.

autor

Thomas_Santi

Dodano: 2006-12-29 22:47:15

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie