Nic nie boli...

Wszystkim zajmującym się chorymi - pod rozwagę

Ktoś kiedyś powiedział,
Że nic nie boli tak jak życie...
Ale wierzcie mi,
Że samotność boli bardziej!
Choremu świat się kurczy,
Choć tego nie chce...
Znikają znajomi, potem ci,
Których uważałeś za przyjaciół,
Każdy ma coś pilnego do zrobienia,
Nie może być dzisiaj, ani jutro
I z góry przeprasza...
Za to że nie pojawi się
Już więcej w Twoim życiu,
Nawet za rok czy dwa,
Bo ciągle mu nie po drodze...
Bliscy też tracą cierpliwość,
Bo jak długo można chorować?
Przecież oni też mają swoje życie!
Im się też coś należy!
I zdają się nie pamiętać,
Że kredyt na własne szczęście
zaciągnęli u Ciebie.
W końcu pozostawiony
Zostajesz sam sobie.
Jeszcze pocieszasz się,
Że nareszcie masz święty spokój,
Czasem na taras wychodzisz
I smętnym wzrokiem
Wodzisz po pustym ogrodzie.
Pozostał ci przecież jeszcze
Kolorowy telewizor, stary komputer
I Twój wirtualny świat
Tylko ludzi żywych
I prawdziwych w nim brak!
To nic,
Że spychany jesteś na życia margines,
Ty przecież wciąż swoje nieme SOS
Wysyłasz w świat!
I w najczarniejszych nawet snach
Nie możesz uwierzyć,
Że skończył się Twój czas!
Przyjaciółka
Też została ci już tylko jedyna –
Parszywa, smutna Samotność!
To ona
Coraz częściej śmieje Ci się w twarz:
Głupi Człowieczku,
Co jeszcze chcesz wiedzieć?
Ty przecież wbrew prawom tego świata,
Już za życia skazany zostałeś na niebyt!

autor

Eunika

Napisany: 2017-06-23 Dodano: 2017-06-25 20:27:45

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie