Nic nie jestem światu winien

Szedłem przez życie pogodny na wprost ?
W ukłonach kłaniałem się światu i ptakom
Zrywałem kwiaty, bukiety rzucałem ku niebie
Sięgam pamięcią, zawsze zrywałem je dla ciebie

Na wieczność która już dosięga mego serca
Spoglądam wokoło, nie mam nikomu co wybaczyć
Pożegnały mnie najpiękniejsze kochane dziewczęta
Tylko jednego pragnę, znowu ciebie zobaczyć

Biegnę z sapką korytarzami wspomnienia
We mnie burza, serce z błyskawicą się łączy
Targałem konarami życia, dziś pragnę ukojenia
Samotności nie ma końca i już się nie skończy

Rozmyślam o pięknie, które uciekało pomału
Szeptem twoje imię na mych wargach drżących
Oddawałem część twemu powabnemu ciału
Wiele było scen radości dwóch serc miłujących

Rozległy widok z tarasu nie mąci wspomnienia
Cienie drzew strzegą wiatru z tafli od jeziora
Tyś pewnie daleko, przed światem ukryta
W ciszy wspomnień, cisza, wypala się świeca

Miłości nie ukryję w sobie - w dzień widać dym
Nocą okryty peleryna wspomnień, żarzący płomień
Życie ucieka i wspomnienia uśmierca
A to tylko trwale rany powstają na dnie serca

Autor: slonzok
Bolesław Zaja
Poetazeslaska.SimpleSite.com

22 Lipca był kiedyś radosnym świętem, ONA w nim była

autor

slonzok

Napisany: 2016-11-24 Dodano: 2016-11-24 04:44:13

Ten wiersz przeczytano 600 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie