nić prysła

I już nic, nić prysła
wybuchem rozpaczy
krainę osłaniając,
gdzie kto nie spojrzy
tam gorycz

po lewo jezioro ryb
smutku pełne,
a że obfite
wędkarzy bez liku,

po prawo pszenicy pola
deszczem nostalgii użyźniane,
za laskiem rzeczka cierpieniem rwąca,
wszystko tu smutne, ponure,
brak tu nadziei, odwagi

i są też w puszczy zmory upiorne
duchy co jeszcze już za życia umarły

A jam
promykiem słońca radosnym
szczęśliwym byłem,
skaczę po swej krainie,

lecz w gąszczu drzew
czuję się lżej,
tam sobie w cieniu przysiądę,
zasnę, odpoczne...

autor

MeeKee

Napisany: 2008-12-09 Dodano: 2010-06-08 00:01:46

Ten wiersz przeczytano 1229 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Antyczny Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie