Nic się nie zmieniło.

Emocjonalny, bardzo smutny wiersz, pozdrawiam ciepło.

Pozdrawiam podmuchem listopadowego wiatru. :)

Poruszająca smutna refleksja.
Pozdrawiam.
Marek

Nic się nie zmieniło, to znaczy brak nowego wiersza...

Życzę weny! :)

Pozdrawiam w środowym nastroju i życzę Tobie
przyjemnego wieczoru. :)

Większość matek kocha swoje dzieci bezwarunkowo, czego
nie zawsze można powiedzieć o ich dzieciach, które w
miarę dorastania kierują się egoizmem, uważając że to
o czym sobie zamarzą z góry im się należy.
Wyrodne matki też się zdarzają :(
Wracając do monologu, smutno mi się zrobiło, że
nieporozumienia między matką a córką przerodziły się w
znieczulicę ze strony rodzicielki ale nie mam zamiaru
potępiać jej postępowania, bo moim mottem jest to, że
nie oceniam człowieka, o którym nic nie wiem. Mam
nadzieję, że kiedy dorosła córka doczeka się swojego
potomstwa, odrobi życiową lekcję i nie pójdzie w ślady
swojej mamy.
Miłej niedzieli :)

Dziadek Norbert
Próbowałam tak jak mi napisałeś.
I nic się nie zmieniło...
Dlatego ten wiersz stworzyłem aby był taką terapię dla
duszy.
Bardzo dziękuję że podzieliłes się ze mną po części
swoja trudną historia.Mogę tylko współczuć.
Bardzo dziękuję .
Pozdrawiam

Och życie, życie, jakże smutne bywa czasami,
gdy miłość matki do dziecka okryta jest kolcami.

Ja swego rodzonego ojca widziałem dwa razy w życiu.
Dawno nie żyje, nosił moje imię. Pierwszy raz gdy
wróciłem z wojska, chciałem by mnie poznał, drugi gdy
przywiozłem do niego kilkumiesięcznego wnuka, też o
tym samym imieniu. Od początku nie miał ochoty mnie
poznać, nie płacił alimentów, moja rodzina chociaż
biedna lecz honorowa o nie nie wystąpiła. Ułożył
sobie życie z inną kobietą. Jego pięcioro dzieci nie
wiedziało o moim istnieniu. Poznali mnie dość późno
po jego śmierci. Wybaczyłem mu w rekompensacie
przysposobiłem i wychowałem dwie córki mej pierwszej
żony i cieszymy się wspólnie życiem. Moja rada,
napisz do matki szczery, otwarty list, opisz wszystko
co czujesz, wybacz przeszłość i zaproponuj przyszłość.
Odpowie, dobrze. Nie odpowie, jej problem, Ty będziesz
miała czyste sumienie a ona niech żyje swoim życiem.
Szkoda Twojego czasu i zdrowia nad myśleniem o
przeszłości. Ciesz się życiem Dziewczyno, liczy się
dzisiaj i jutro. Przeszłość to będzie już jej problem.

Serdecznie pozdrawiam życząc miłej reszty dnia
i udanego, radosnego weekendu :)

tak, relacja mama-córka czasem potrafi być bardzo,
bardzo trudna, znam z autopsji, trzeba kochać mimo
wszystko, ale to nie znaczy zapominać o swoich
prawach, pragnieniach i celach... :-)

relacje są nierówne - czasami w rodzinie - boli
traktowanie zimne

dziękuję za komentarze,nie sądziłem że aż takie emocje
wywoła.Nigdy nie będzie tak jakbym chciała aby było
miał o moich starań... Ale dziękuję za
słowa.Pozdrawiam serdecznie.

Ale emocje, uf smutno.
;)

Bardzo, bardzo smutne.
Pozdrawiam niedzielnie:)

sylwuś 93 czasem musisz odpuścić coś żeby samo
wróciło. Spotkałam się nie raz nie dwa z zazdrością o
życia odwagę matki w stosunku do córki. Spotkałam się
też gdy matki uważały córki za kłody i przykry
obowiązek niezasłużenie dla córek. W tym pierwszym
przypadku jest nadzieja w tym drugim gorzej. Jest
jeszcze wiele innych przypadków ciekawy jest
jeszcze jeden szczególnie. Gdzie matki wiedzą że mają
dzieci (w tym przypadku córkę) niezniszczalne tytany i
uważają że i tak sobie poradzą bez nich. dopiero gdy
dochodzi do tragedii żałują gorzko swojego przeszłego
umacniania pociech i stają się na odwrót matkami
przewrażliwionymi chcąc zadośćuczynić. Pozdrawiam z
wielkim tulasem.

Smutny,wstrząsający wiersz.Pozdrawiam.