W NICOŚĆ

Ten tekst ma swoją historię, która żyje od 20 lat...

Szłam po bezsennym oceanie
Gasiłam zorze
Paliłam mosty wód przejrzystych
Traciłam wiarę
Widziałam oczy dziecka spłakane
I brak tchu
Matka po tamtej stronie snu
Dźwigająca ciężar dziecka
I ten strach towarzysz nicości
Idę po bezsennym oceanie
Zorze zgasły, wiara ledwie się tli
Szyba lodu pęka, wpadam w nicość i…
Na lustrze ciemna smuga
Nie ma twarzy
Jest tylko jej ból
Zrodzony z łona nicości
Z niepewnością w niepewności
W krainie snu,
Bez cienia przeszłości i przyszłości
Idę!

autor

nangalia

Dodano: 2008-08-17 22:34:21

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Obrazkowy Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie