Niczym człowiek.
Niczym jestem.
Niczym jestem marząc o przyszłości
dalekiej,
nic nie znaczącej, której być może nigdy
nie będzie.
Przyszłość naszą zmorą.
Dotknąć jej chcemy,
a jeszcze teraźniejszości nie
znaznaliśmy.
Niczym jestem kochając wybranego-
jedynego-
i on niczym jest.
Bo innych miłować nie potrafimy-
tylko samych siebie.
Gdybyśmy umieli roślinę do kresu życia
chociaż doprowadzić,
lecz ona umiera w naszych rękach.
Niczym jestem modląc się,
bo słowa moje nic warte, wzrok mój-
niepokorny.
Chciałam być dla świata, a nie dla Boga,
odważałam się spoglądać w niebo.
Niczym jestem,
bo niczym jest człowiek.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.