Nie będzie

A jednak wiersze są :) Pozdrawiam

Rewelacja, pozdrawiam :)

Zdecydowanie na tak...

Poprawiono z lekka... zgodnie z sugestiami. Dziękuję,
na większą ingerencję mnie nie stać - zbyt osobiste
dla mnie słowa by to teraz pudrować...

Wiersz nietuzinkowy, jak dla mnie to niebanalny
erotyk, a jeśli chodzi o opuszki , to grusz - Elka ma
rację.
Miłej niedzieli nowemu bejowiczowi życzę:)
P.S Na beju w każdej chwili można wejść/bez czekania
na pozwolenie moderacji/w edycję tekstu /edytuj po
prawej stronie u góry/...

Dziękuję.
Bardzo miło mi się zrobiło ;)

wróciłem dać +

zostawiłeś ślad za śladem ... pisząc znaki miłości
dla ukochanej ... więc stalówka niech nie zgrzyta i
nie pyta dlaczego ...

Dziękuję. Czyli potrzeba mu diety odchudzającej ;)

Podoba mi się bardzo, ale ... :) Wymaga rzeczywiście
liftingu (usunięcia słów zbędnych, które zaśmiecają -
/opuszkami/ - bez /palców/, bo wiadomo, że tylko palce
mają opuszki; zaimki zbędne w nadmiarze). Poza tym
jest bardzo dobrze.

Ossa77: też bardzo się! Ale mam wrażenie, że to już
nie moje :)
Ignostus: To pięta Achillesowa... jak chwasty się
pojawiają - wywalam dużo a i tak zostaje za wiele :)
Będę czujny

ot, życie takie, nie inne
Ps. na mój spaczony gust trochę za dużo słów, np.:
(Ja) nie pisałem wierszy (dla Ciebie)
(Twoja) miłość (mi) je szeptała.

Przeczytałam z przyjemnością, będę zaglądać, czekając
kolejnych poematów :)

Stracona miłość, zatarte ślady, z(a)gubione uczucia,
odczytałam sobie spontanicznie tak, co naturalnie do
niczego nikogo nie zobowiązuje.
„Jak ślepiec, dłońmi szukałem
natchnienia wpisanego delikatnie,
błądząc opuszkami,
w zakamarki ciała twojego.

Nie pisałem wierszy dla ciebie,
układałem tylko w słowa
uczucia, przelewając na papier,
co miłość szeptała głowie.

Byłaś muzą w momencie,
uniesień i nawet kiedy ciała
drżały rytmem tym samym,
i kiedy ja brałam, ty tylko dawałaś.

Byłaś atramentem mojego pióra,
zatapiałem w ciebie stalówkę i bezszelestnie,
muskając powierzchnię ślad za śladem,
pisałem na tobie i na papierze odwiecznym.

Wersy układały się same,
nabierając głębokich znaczeń;
z nich powstawały historie,
tkane z naszych oddechów.

Teraz — sucha stalówka zgrzyta,
grzęźnie w twardym papierze,
wydając ostry dźwięk samotności.
Nie będzie już więcej wierszy,

i w miłość też nie wierzę!”

Pozdrawiam serdecznie.

jest okay, parowanie skóry...fajne, widać, że już
troche piszesz (chyba) ...ostatnia zwrotka zbyt
trzeźwa (dla mnie), poza tym spox :)