Nie było

Nie ma ich
więc nie będzie
w smrodzie położnym
we krwi zmartwień
w snach pożyczonych
szukam i płacze

Nie ma ich
więc ich nie było
wśród ludzi wyschniętych
w tamtym ogrodzie wydeptanym
butem podróżnym
wśród róż rzucanych przez ramię
wśród kichających traw
drzew znikających
ten nasz bulgocze ściek
zapominania

To w biblii na rozdziale tytuł
pożółkły liście kasztanowca
a łza ze słońcem
tańczy danse macabre
To w moich oczach coraz więcej
krwotoków
niezapowiedzianych
i strach mnie uczy cudzej miłości
i wszystko to za darmo
wszystko w maju

I wciąż nie ma ich
a moje ciało klei się ku Twojemu
obłudną nocą
niczym lato miłości
Nie ma ich a
mój cień minął się z Twoim
i umarł pod gołym niebem zodiaków

Nie ma ich więc ty jesteś
z czym zasypiam bez opamiętania
i za każdym razem czuję się jak kobieta
która po raz pierwszy i ostatni
zdejmuje stanik

Gdy nagle wreszcie ujrzałem
Twą martwą twarz
i była to wierna kopia
jak na urojony sen
co go nie było
a jest

i byłem wtedy tornadem z kości
co niósł mnie dumnie kanałami
i nie było tam nikogo
(prócz smutnej nocy w podartych
miłosnych trampkach)
kto tak jak Ty umie być pijany
aż do rozkochania
Amen

autor

Crackerman

Dodano: 2006-10-16 00:07:35

Ten wiersz przeczytano 743 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie