Nie chowaj mnie na obcej ziemi.

Po wojnie. Niemcy spalili nam dom i budynki gospodarcze. Wyjeżdżamy na Prusy Wschodnie. Nie zapomnieliśmy Niemców, baliśmy się. Maj 1948 rok. Matka umiera.

Nim mi oczy zamkniesz i zgasisz gromnicę,
daj dla mnie mój mężu taką obietnicę,
że mnie nie pochowasz tu na obcej ziemi,
ja pragnę spoczywać pomiędzy swoimi.

Zrozpaczona matka ojca ręce chwyta
i prawie codziennie o to jego pyta.
- Nie chcę tu spoczywać pomiędzy Niemcami
chcę na ojcowiźnie z babcią, z rodzicami.

Nadszedł dzień pochówku, ojciec zrozpaczony
dotrzymuje prośby ukochanej żony.
Nagle ktoś z rodziny z mądrością przyleciał
- kto wywozi matkę daleko od dzieci?

Prawie tuzin dzieci z pogrzebem wyrusza,
a w trumnie zamknięta słodkiej matki dusza.
I dziś słyszę słowa, ból ością we krtani
"nie chowaj mnie Jasiu pomiędzy Niemcami."

A my ubiedzeni i w wielkiej rozpaczy
chodzimy codziennie matki grób zobaczyć.
W sercach skargi, a w rączkach bukiety z chabrami
mamy ciebie blisko, jesteś mamo z nami.

Zmarłych wywożono na swoje ojczyste cmentarze, albo grzebano na Niemieckich cmentarzach. Mamę pochowano jako pierwszą na wydzielonym katolickim cmentarzu. Zostało nas dziewięcioro sierot.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2016-01-27 Dodano: 2016-01-27 16:35:44

Ten wiersz przeczytano 6924 razy

Oddanych głosów: 107

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie