I nie docenią tego podli

Ile się trzeba napracować,
Aby osiągnąć życia szczyt.
Aż od dostojeństw spuchnie głowa,
Aż padnie w ciszy sławy mit.

I nie docenią tego podli,
Ci, którym chwała lekko spłynie.
Można ordery swe wymodlić,
Lecz pamięć szybciej gdzieś zaginie.

A ty parobku będziesz niczym,
Takim do śmierci pozostaniesz.
Bo kto z prostakiem chce się liczyć,
Kiedy mu praca jest przesłaniem.

A życia szczyt jeszcze wciąż dalej,
Droga pokrętna tam prowadzi.
Na nic się zdadzą smętne żale,
Aż kiedyś znajdzie się, kto zdradzi.

I zajmie twoje dokonania,
A ciebie w przepaść chętnie zrzuci.
Bo ma ważniejsze przekonania,
Nawet nie będzie siebie smucić.

autor

Grand

Napisany: 2017-01-23 Dodano: 2017-05-24 00:13:16

Ten wiersz przeczytano 336 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie