Nie gadaj … (!) Przemiń

W codziennym szumie - ulic zadumie
Krążę myślami , z moimi nadziejami
W codziennym dniu beznadziejnym
Zaprzęgnięty do codzienności, wytężam skórę i kości
Aż trzeszczą w posadach – wiem, że jestem
- nie gadaj!


W śpiewie i muzyce – umysłu tancbudzie
Krążę pomiędzy nutami, w powolnym tańcu jutra
W sztuce i architekturze, co dziś taka smutna
Zamyślony w granicach zdrowego rozsądku
Już nie wierzę w strukturę wątku
- won, do początku !

W codziennym szumie –drzew i krzaków
Krążę w synapsach moich cudaków (!) Myśli
W śnie i na jawie oddany sprawie – sprawunków
Nie szukam bodźców i innych trunków
Tylko grzebię patykiem w ziemi –między swemi
- nie grzesz rozsądku!

Takim się staję i takim byłem
Trochę przespałem trochę zraniłem
I już nie krążę, tylko się staję
Tą krótką chwilką, co pozostaje
Tylko już w ziemi nie między swemi
- nie gadaj … (!) Przemiń

21.07.2007

autor:inspektorek 21.07.07

autor

inspektorek

Napisany: 2007-07-21 Dodano: 2007-07-21 21:59:31

Ten wiersz przeczytano 908 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie