Nie jestem już Twoja tęczą…

do Pana R...

Nie jestem już Twoją tęczą…
Karminem moich ust nie parzę Twoich dłoni.
Już nie tulisz mnie zawładnięciem przyzwolenia.
Moim ustom obca purpurowość zmiażdżenia…

Nie jestem już Twoją tęczą…
Oranżem soczystości dojrzalej brzoskwini
nie będę gotowa, by szukać nasycenia
w przyzwalającym zachwycie udostępnienia…

Nie jestem już Twoją tęczą…
Zbrązowiały złocistości naszych zachwytów,
zszarzała jaskrawość wspólnego uwielbienia.
W obcości rozmijają się nasze spojrzenia…

Nie jestem już Twoją tęczą…
Utuliłam smutek w szmaragdowości oka.
Jasnością zatopioną w ciszy uśpienia,
koję zieleń nadziei nowego spełnienia…

Nie jestem już Twoją tęczą…
Nie kuszą samotne ultramaryny zmierzchów,
szaleństwa burz w srebrzystości wyciszenia,
subtelność dotyku w błękicie zachwycenia…

Nie jestem już Twoją tęczą…
Ugasiłam spokojem granaty pożądań,
fiołkowości żądz, fiolety pragnień, wspomnienia…
Paradnością zórz rozkwitną moje marzenia…

autor

***Ola

Napisany: 2006-01-17 Dodano: 2006-01-17 12:36:39

Ten wiersz przeczytano 390 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie