Nie ma już mego grobu
nie ma już mego grobu
jest tam ścieżka
którą inni chodzą
na swoje
nie ma już mego domu
jest pole
dla innych
rośnie tam zboże
i na mszę
za mnie dają
gdzieś w innym kraju
daleko, daleko
nie ma świeczki
na moim grobie
i nie mam
na kogo tu czekać
Wojdaty
Komentarze (3)
Nie ma ,ale wspomnienia wciąż pięknem pozostają(bardzo
smutny jest Twój wiersz).
Pozdrawiam
to straszne uczucie, kiedy nigdzie nie można znaleźć
miejsca dla siebie... piękny, poruszający wiersz!
czasem tak trudno znależć swoje miejsce:(