Nie ma już stokrotek i nie ma...

Nie będzie już stokrotek,
i nie będzie już też róż.
życie końca dobiega,
śmierć jest tuż tuż,
i nie widać już niczego,
niczego już nie słychać,
nie ma niczego złego,
nie ma po co oddychać.
Zaraz wszystko się skończy,
nic już zaraz nie będzie,
pogrzeb Twe życie uwieńczy,
pieśń żałobną zanucą wszędzie,
a potem odejdziesz, hen w zapomnienie,
wszystkie troski odejdą na bok:
żal, smutek i rozgoryczenie.
I zowu zostaniesz sam,
tak samo jak i za życia
lecz będziesz wtedy tam,
a nie, tak jak tu, dzisiaj.
I nie ma już stokrotek,
i nie ma już też róż,
życie końca dobiegło
już czeka na ciebie wóz...
Odchodzisz w zapomnienie,
z czasem coraz bardziej,
pozostało ci tylko czyste sumienie,
bo wkoło Ciebie nie ma już nic,
nie ma już stokrotek,
i nie ma już też róż...

autor

Joanna Magdalena

Dodano: 2004-09-21 13:38:30

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie