Nie ma mnie w sobie (na placu 1)

I oto pada deszcz, przemyka ciurkiem poprzez czas
srebrna kropla światła.
I oto świeci słońce, szemrze wśród ludzi szept
i trzepot skrzydeł –
ale i w tym mnie nie ma.
Nie ma mnie w deszczu ani w słońcu,
nie ma mnie w sobie.

gołębie rozpylają sen na placu
zaniedbuję myśli i uczucia
krążę poza sobą
stoję wypuszczam z rąk cięciwy łuków
i nie celuję ani w gołębie ani w swoją głowę

Znowu spoglądam z boku na śmiech ludzi.

- Trąby sądu ostatecznego zagrzmijcie!

Znowu przede mną podróż przez podziemne korytarze. – Po co?
Znowu to co się dzieje to wyzwolony automatyzm
nagromadzenie doświadczeń, ogłuszenie, przeciążenie, walka

wegetacja
gołębie, słońce...

Winę za najgorsze na świecie rzeczy ponosi nie tylko brutalność
ale prawie zawsze słabość?

...pochylone łany zbóż.

autor

Belamonte

Dodano: 2009-04-01 21:16:24

Ten wiersz przeczytano 866 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie