Nie ma nic...

Dla moich ' przyjaciół '

Oszukana…
Znów rzuciłaś słowa na wiatr
Znów niemym szeptem podsycałaś mnie do działania
Po co?
Nie widzisz, że się rozpadam
Na kawałki

Zdradzona…
Znów pozbierałaś mnie z podłogi
Znów posadziłaś nad kartką papieru i kazałaś pisać swoje życie
Po co?
Nie widzisz, że to nic nie daje
Bo mnie już nie ma

Zagubiona…
Znów odeszłaś, patrząc na mój szloch
Znów wróciłaś, gdy już stałaś mi się obojętna
Po co?
Nie widzisz, że świat się mnie wypiera
Jak matka złego dziecka

Zniszczona…
Znów skryłaś się pod maską melancholii
Znów udajesz, że jesteśmy tak podobne
Po co?
Nie widzisz, że uciekam
Od rzeczywistości

Niewdzięczna…
Znów ukryłaś mnie pod poduszką
Znów zamknęłaś się na klucz w pokoju
Po co?
Nie widzisz, że się zgubiłam
W sensie istnienia

Niepotrzebna…
Znów przestraszyłaś się własnego cienia
Znów ujrzałaś anioła nad głową i śmierć w mym spojrzeniu
Po co?
Nie widzisz, że wszyscy są tacy sami
Bo chcieli być inni

Porzucona…
Znów wykorzystałaś mnie do otarcia łez
Znów mówiłaś, że śmierć to ukojenie
Po co?
Nie widzisz, że już umarłam
Zabiło mnie zycie

autor

Zyrafa

Napisany: 2006-05-10 Dodano: 2006-05-18 16:20:11

Ten wiersz przeczytano 575 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie