Nie ma świętości ...

Gdzie ma człowiek pójść kiedy trwoga
Jak nie do kościoła? Nie do Pana Boga?
Wojtyła chyba przewraca się w grobie
Jak arcybiskup się zaparł w sobie.

Przy chorej polityce i przy głupim sejmie
Kto losem narodu poważnie się przejmie?
Czy nie ma nikogo kto może, i umie
Rzec: jam sprawiedliwy w tym łotrzyków tłumie?

A miałeś być, kraju, mlekiem i miodem płynący ...
Miałeś być sosną i konwalią pachnący ...
Miałeś być krajem dobrobytu, węgla i stali ...
A stałeś się krajem kolesiów, złodziei, brutali.

Stałeś się krajem dzieciobójców, nożowników, gwałcicieli,
Gdzie brak jest szacunku dla nauki i nauczycieli.
A wywyższa się prostaków, buraków i osłów
Którzy szumnie noszą miano polskich posłów ...

Jak długo jeszcze, kraju w głupocie pogrążony
Dasz radę chronić naród swój upokorzony,
Ciężko pracujący na kawałek chleba,
Z coraz mniejszą nadzieją na swój skrawek nieba?

A ten skrawek nieba coraz dalej umyka
Bo elita przed nami każde drzwi zamyka.
Jeśliś dziś uczciwy - to znaczy żeś frajer?
I na wieki wieków nic miał nie będziesz. Amen.

autor

Krystyna

Napisany: 2007-05-01 Dodano: 2007-01-06 00:06:23

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie