nie można tego oszukać

Oszukuje się przez cały czas sądząc, że nic dla mnie nie znaczysz
Próbując zapomnieć w paranoję myśli obłąkanych się wtłaczam
Gdzieś we mnie jest jeszcze nadzieja, że me uczucie zobaczysz
I powiesz, że wszystkie me błędy to nic, że tobie wybaczam
To co robię jest chore, wiem o tym, lecz pustka jest wielka
Zbyt duża by niedbale przysypać tę przepastną otchłań
A z przepaści tej przeraźliwe wycie zranionego wilka
To nie zwierze, lecz bestii miłości wiele odgłosów, wołań
Ogarniasz mnie całym swoim istnieniem, swoją osobą
Jak ocean przelewasz cząstki mojej rozdartej duszy
I zalewasz mój oddech twą przepastną, wieczną wodą
Gdzie jest to słońce, to ciepło co mnie wysuszy
Wiatr myśli przeradza się w prawdziwy huragan
Pustoszy bezkresne połacie mego istnienia
Jestem na krawędzi przepaści i o przetrwanie błagam
Tak wiele mógłbym i tak wiele mam do stracenia
Walczyć z przeciwnościami, rozbłysnąć pełnią życia
Niestety pąki moich pragnień spoiła dziwna siła
Zbyt mocna, twarda niczym twe serce nie do przebicia
Może kiedyś się dowiem jaki klucz twoja dusza kryła
Gdziekolwiek spojrzę widzę synonim moich dolegliwości
Co usłyszę uzmysławia mi że jesteś gdzieś tam daleko
Tak wiele wokół jest uczuć: miłości, zazdrości
A ja w pewnym sensie ciągle czuję się kaleką

autor

nicość

Napisany: 2004-04-24 Dodano: 2004-11-29 00:09:58

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie