Nie na wieczność
Jesteś mi już okruchem zbitego szkła
o które rani się palce szukając klucza w
torbie
Słowami i prośbami przelanymi na papier
co nie mają mocy, by przedarły się do
świata
Kamieniem, który przyszło dźwigać na
ramionach
one skuliły się od nadmiaru tego, co mam w
środku
Byłeś mi soczewką oczu, która zmiękcza
światło
Drażniącym wspomnieniem nasiąkniętym nocą
Brałam cię w palce i zamykałam w delikatnej
dłoni
Uleciało, poleciało daleko wszystko, co
było ważne
Jak krew, niczym mały okruch sprzątnięty ze
stołu
przelało, zagarnęło się za dużo, by
spamiętać na wieczność
autor
Andie122
Dodano: 2018-09-13 19:53:18
Ten wiersz przeczytano 548 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Tak to już jest wszystko ma swój określony czas,
pozdrawiam :)
z tej miłości został tylko okruch, który wciąż rani.
Poruszający wiersz.
Piękny wzruszający wiersz.
Pozdrawiam serdecznie.
Rozstanie może zrodzić wspaniały wiersz, dobra poezja,
dobrze, że tutaj wpadłam.
Miłego wieczoru życzę :)
Wspaniały wiersz, jeden z lepszych, jakie czytałam.
Wielki plus autorko:-))
Jestem pod wrażeniem świetnego
tekstu Twojego wiersza.
Znamionuje on dojrzałość poetycką
Autorki.
Miłego wieczoru.
"Ze wszystkich rzeczy wiecznych - miłość jest tą która
trwa najkrócej." - Molier
Miłego wieczoru Andie.
Przyszedł czas aby rozpocząć kolejny rozdział życia.
Pozdrawiam.