Nie powiem Ci kim jestem

Tak, to prawda, czasem piszę
Znikam wtedy, spadam w ciszę
Wieczną, wierną i natchnioną
ciepłym spokojem wypełnioną
I jest tam jeszcze coś
Może przedmiot, może ktoś
Nie pytaj, nie odpowiem Ci
Sam tego nie wiem i nie zależy mi
Nie chce badać, szukać, poznać
Chce jedynie czuć i życia doznać
Czuć głęboko, tak najgłębiej
Kochać pięknie, tak najpiękniej
I pisać ...wiernie, tak ...najwierniej
A Ty chcesz to czytać, nie mój drogi
Zbyt odległe nasze drogi
Lecz Ty żądasz, szantażujesz
bym Ci dał swe wiersze nakazujesz
Nic Ci nie dam, niczego o mnie się nie dowiesz
Nie wpuszczę Cię do mego świata, cokolwiek powiesz
Nie dotkną Twe nieczułe oczy mej skrwawionej duszy
Żaedn Twój gest, słowo niczego w niej nie skruszy
Ona wie dobrze, chociaż zagubiona, do szaleństwa zakochana
Wie dobrze, którędy się przemknąć, niesłyszana, niewidziana
Tam gdzie "skrzydlaty motyl" lata
I "blondyneczka" wspaniała, jak gołąb skrzydlata...

autor

Grzesio

Dodano: 2005-03-07 09:52:22

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie