Nie powtarzajmy błędów

Żona zrobiła mi wyrzuty,
że nie wypełniam zadań męża.
Jestem tym słowem teraz struty,
a tak się spinam, tak się sprężam.

Nie wiem, do czego miła zmierza,
czy chodzi jej o sprośne czyny.
Jak mam obudzić w sobie zwierza,
gdy w żyłach płyną stare płyny.

Kości zwapniałe trzeszczą w stawach,
kręgosłup ledwo całość niesie.
To nie jest taka prosta sprawa,
by seksualnym być obwiesiem.

Kolana łamię cierpiąc mękę,
a co dopiero giąć szpagaty.
Ledwo do czynów zmuszam rękę,
reszta to wielkie są dramaty.

Umysł próbuje rwać szalony,
wymyśla gesty wyuzdane.
Lecz to nie starcza dla mej żony,
wszystko w tej walce jest przegrane.

Jak mi wypełnić pustą jaźnię,
co do sypialni się zakrada.
Mam seksualną wyobraźnię,
lecz coraz bardziej jaźń tą zdradzam.

Życie śle wiele ograniczeń,
zahamowanie jest realne.
Nic nie jest podług naszych życzeń,
chociaż życzenia są banalne.

Żona zrobiła mi wyrzuty,
ale po czasie przeprosiła.
Wiedziała jak tym jestem struty,
nie chciała jednak być nie miła.

Już pogodzona z moim wiekiem,
sama się zbliża do wieczności.
Rzekła mi tylko, bądź człowiekiem,
mimo widocznej ułomności.

Ważne jest przecież zrozumienie,
kiedy nadejdzie zmartwień czas.
Łatwo obrazić nam cierpienie,
lecz zróbmy to jedyny raz.

Nie powtarzajmy błędów losu,
by niosły karę poprzez życie.
Uchylmy umysł swój od ciosu,
nim znajdzie się na życia szczycie.

autor

Grand

Napisany: 2011-07-31 Dodano: 2011-08-01 09:36:37

Ten wiersz przeczytano 377 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie