Nie pożegnał go nikt

Dopiero gdy umarł,
przekonali się, że istniał,
Nie czuli wcale żalu,
Nie czuli wcale skruchy,
Nie był on dla nich bliski,
w zasadzie znali go od tak,
spotykali sie tylko na codzien,
i musili znosic jego towarzystwo,

Wiadomosc o jego smierci,
nie sprawila w nich poczucia straty,
traktowali ta smierc,
jak kazda inna,

Pamiec ta bylo niezwykle krotka,
mimo wszystko zauwazyli, ze zyl,
ze byl posrod nich,
razem z nimi zył,
razem z nimi przechodzil ich,
wzloty i upadki,
cieszyl sie z ich wygranych sprawa
ale i plakal z ich porażek,
lecz dopiero dzis zrozumieli,
ze tak naprawde, nie zrobili nic,
by pamiec o nim, byla na wieki,

Ten zapomniany,
Ten niewidzialny, człowiek,
nie zostal juz w nich pamieci,
Człowiek ten stal sie nikim,
o człowieku tym nikt juz nie mowil,
o człowieku tym nikt juz nie wspomni,
Odszedl do domu Pana,
nie pozegnał go nikt..

autor

Marcin221190

Dodano: 2008-12-14 19:36:51

Ten wiersz przeczytano 688 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie