Nie pozwól mi umrzeć

Dla mojego przyjaciela, połety...

Pisz do mnie... Mów do mnie... Milcz ze mną...
Jak zegar słoneczny potrzebuje słońca...
Tak ja ciebie... Ale i ty mnie potrzebujesz...
Łączy nas jedna dusza... Jedna epoka...
Nie znasz dnia ani godziny.. Gdy odejdę...
Nawet jeśli nie będę chciała... Pan mnie zabierze...
Nie odda nigdy... Nie pozwoli pójść na plażę...
Nie pozwoli uratować zakochanych... Ani domku...
Nie pozwoli uratować marzeń... Moich marzeń...
I wtedy będziesz żałował... Że mi nie powiedziałeś...
Że się nie powstrzymałeś... Że mi na to pozwoliłeś...
Że pozwoliłeś mi odejść na tamten świat...
Ty tu zostaniesz... A moja dusza błądzić będzie...
Wśród morskich fal... Wśród promieni słońca...
Wśród wspomnień o spacerach po plaży...
O piosence na dobranoc...
O miłości... w przyjaźni...
O szczęściu... Tym bardziej nieszczęściu...
Odejdę w świat zapomnienia...
Choć ciałem tu będę... Duszę mą porwie wiatr...
Żaden lek mnie nie uratuje...
Będę na ziemi... A jednak poza... Wiesz...
Co to będzie...? Życie po śmierci...

Nie odchodź teraz, gdy jesteś tak blisko, jeden błąd nie czyni cię skazańcem, za dużo włożyłeś w to wysiłku... Pamiętaj o tym.. I o mnie... Gdy nadejdzie zagrorzenie...

autor

Anastazja..

Napisany: 2005-02-07 Dodano: 2005-02-07 15:52:28

Ten wiersz przeczytano 694 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie