Nie przepraszaj...

Nie przepraszaj, bo nie daje mi to radości,
zdaje się wręcz przeczyć mej rzeczywistości.
Jak bowiem ma mnie przepraszać ktoś taki,
kto zawsze gdy widzi mego bólu oznaki
czule przytuli, pogłaszcze po glowie,
dotknie policzka gdy łza po nim spływa...
Co ja wybaczyć mam takiej osobie,
która świat cały mi odsłoniła?

Roniłam łzy, wpadałam w swe smutki,
byłam zamknięta w swym świecie malutkim.
Teraz jest większy przed mymi oczami,
bo rozsunąłeś mi jego bramy.
I wiem, że więcej mi świata pokarzesz
i nowy sposób patrzenia na życie.
To, co było kiedyś, w pamięci się rozmaże,
by zrobić miejsce na to, o czym marzyłam skrycie...

Jak mam Ci wybaczyć Twoją troskę o mnie
i to ciepło dla mnie, którego nigdy nie zapomnę?

Dla Przyjaciela, który zamiast powtarzać "przepraszam" powinien stale oczekiwać podziękowań...

autor

ziorba

Napisany: 2007-02-08 Dodano: 2007-08-02 11:59:41

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie