Nie przestanę oddychać...

I znowu ból zadajesz mi milczeniem
Rozmawiasz z nimi, a mnie nie zaszczycisz nawet spojrzeniem
Traktujesz mnie jak śmiecia, słowo dawno rzucone i nieważne
A w moich oczach tylko błaganie do ciebie i smutki niepoważne
Śnię o tobie w krainie szeptów mych nieskończonych
Wśród westchnień, wspomnień, marzeń o tobie już zakończonych
Ogarniam melancholią dzień, w którym pierwszy raz w twe oczy popatrzyłam
I w spojrzeniu tym jeszcze raz, na nowo się jak feniks odrodziłam
Staram się usunąć myśli o tobie, luki w pamięci tęsknotą pozapychać
Lecz wiem, że się nie da, nie przestanę oddychać...

autor

cudownie_zagubiona

Dodano: 2007-05-07 18:11:19

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie